(Even tussendoor: er blijkt een zeer uitgebreide website te zijn over deze track vanuit het D.O.C. Klik hier)
Vandaag hebben we de laatste voorraden brandstof en proviand ingeslagen, alles wat niet hoogstnoodzakelijk is als ballast aangemerkt en achtergelaten op de Farm en toen om 12.50 u. begonnen aan onze eerste echte trektocht. Dezelfde route als gisteren, maar nu de andere kant op. Kronkelend langs de heuvels, met stukken baggeren over het strand. Afwisseld lijkt het alsof we midden in een jungle zitten, vochtig en met grondmossen, glibberige modderpaadjes, gigantische varens en lianen. Dit alles muzikaal begeleid door een vogel die klinkt als de piepende rem van een mountainbike. En dan 30 meter verder, meer naar de kustzijde van een heuvel, is het dan ineens droog en dor, de grond gebarsten en verschroeid begroeid met plukjes geel gras en doornige planten. Overal stikt het van de beestjes, kleine rupsjes, spinnetjes, alles lijkt te leven. En steeds weer dat prachtige uitzicht (zoals Foto 1 van rol 2) op de zee, die met de lucht een wedstrijd lijkt te houden wie er het blauwst is, heuvels en bergen bedekt met een groen tapijt, gouden zandstranden door de zee gevormde rotsen en in de verte de overkant van de Abel Tasman Baai met hoge bergen. Al je er zelf niet bent geweest vast moeilijk voor te stellen en ik ben bang dat de fotos daar niet veel aan kunnen veranderen.
Reisdoel van vandaag is Anchorage Bay, een sprookjesachtige baai, 3,5 uur gaans vanaf ons basiskamp, niet ver van Watering Cove waar we gisteren waren. We slapen daar met 20 ander in de Anchorage Hut, practisch op het strand. We komen op tijd aan om nog even het water in te duiken. Heerlijk, en het water is hier echt zo helder als glas.
s Avonds kom ik tot de ontdekking hoeveel sterren er te zien zijn als je geen stad in de buurt hebt: Heeel veel.