Zware regen deze ochtend. En een ontbijt in de bar en een lunch en een avondmaal, want het eten is zo goed als op. Maar de keuken is erg lekker hier, simpel maar goed. En speciaal voor ons word alles op bestelling warm gemaakt. Vooral de Chips (patat) zijn erg goed. Misschien wel de beste ooit…Om de tijd wat te doden een potje gedart met de parttime barman. Deze man is al zeker ver over de 65 maar klust voor de leuk ( en waarschijnlijk ook het geld) wat bij. Hij liet ons ook stukken greenstone oftewel Jade zien Erg mooie stukken van zeer 10x5x2 cm. …gevonden op het rotsachtige strand. Bij laagwater komt er een zanderig stuk boven water met allerlei kiezels en mooie stenen. Hierdoor geinspireerd hebben we van 5 tot 6.30 (laagwater) op het strand gezocht naar onze eigen stukjes jade. Geen succes helaas. s Avonds arriveerde onze nieuwe Stray bus, en was het gedaan met de rust.
1-3-2002 Frans Jozef Glacier
Ik zit hier nu in FJ in een hostel met een 10 persoons dorm. Interessante groep wel, vooral Engelsen (4 stuks), een Amerikaanse, een Duits meisje en wij vieren. De tijd gaat schokkend snel hier, de dagen zijn omgevlogen in Barrytown zonder dat ik aan schrijven ben toegekomen. Dan maar alsnog achteraf:
27-2-2002 Barrytown dag 2
Gisteren hebben we zoals gepland een beetje gewandeld en gerelaxed, genietend van de luxe van een complete pub voor onszelf. Geweldig echt, 4 soorten bier van de tap (Monteith, Monteith Black, en nog 2 anderen.) Het uitzicht vanuit de veranda van de tavern op de ondergaande zon met een flinke pint in de hand is errug goed… De eigenaar en zijn vrouw zijn ongelofelijk vriendelijk. Hoewel ze gisteren niet naar de supermarkt zijn gegaan hennen ze ons uit hun eigen voorraad voorzien van allerlei voedsel zoals brood, vruchten en pindakaas. EN dat alles oor 4 $ (Ja, dat is 2 ) En pool spelen we hier voor $ 0,40. En gratis darten (Met les van de eigenaar erbij.) De verhalen van de locals die daar nog bij horen zijn zelfs gratis!
Vandaag wilden we wat actiever doorbrengen en ook dat is gelukt. We hebben zon 2,5 uur de heuvels opgetijgerd, zon 800 meter klimmen volgens Darja, vervolgens in een uurtje weer terug. Het landschap is hier weer duidelijk anders, erg mooie planten hier ook meer regenwoud met grote bomen. Net als in Abel Tasman is de grond bedekt met grote varens. Om van deze inspanningen te herstellen heeft Darja Tortillas met saus en kaas in elkaar geknutseld. Erg lekker. Ook zitten er sinds vandaag nog 2 gasten in onze tavern, een stel Nederlandse studenten civiele techniek uit Delft…de wereld is klein.
18-12-2002 00.27 Ik zit dit nu te typen en allerlei herinneringen komen boven die hier niet in mijn dagboek staan maar die ik toch wil vermelden.
Die bovengenoemde 800 meter was in werkelijkheid meer 300 schat ik achteraf. Er zaten wel hel steile stukken in, wat het geheel een nogal avontuurlijk karakter gaf. De bordjes waren ook lang niet zo helder als we van Abel Tasman gewend waren dus dat maakte het een nogal spannende onderneming. Darja is niet zon berggeit (o.a. door kapotte enkel) als Josephine was en dus liep ze hier veel achter aan de groep. Je kan op de fotos van deze tocht ook duidelijk zien dat ze er niet heel vrolijk was (Ik herinner me nu nog goed hoe ik toen het gevoel had echt ver van de beschaving te zijn….100 meter naar links en rechts van het pad en je weet 99% zeker dat er nog nooit een mens heeft gelopen!)
Gister om 23.30 u. kwamen we hier aan, echt midden in het niets aan een weg langs de kust met links bergen en rechts de zee. 16 Km ten noorden hiervan ligt Punakaiki, waar de in NZ wereldberoemde Pancake Rocks liggen.
Die zouden we eigenlijk gisteren al hebben bekeken maar doordat we pas zo laat hier waren werd dit vanochtend. We hebben op het laatste moment besloten hier te blijven, ondanks dat er niets is. Lekker hiken in de omgeving. De Pancake Rocks waren trouwens erg cool, het geweld van de oceaan is indrukwekkend. Die doffe klappen waarmee de zee tegen de rotsen knalt. Ongelofelijk. We gaan zo eerst een stukje wandelen langs het strand en dan proberen wat eten te regelen. De eigenaar gaat zo naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Die zit in Greymouth, op 1 uur rijden van hier! Wellicht kan hij iets voor ons meenemen.
Wat dus neerkomt op 9 uur wachten op een nieuwe bus….
We reden om 8 uur weg van Old McDonalds Farm, en om 9 uur stonden we in een of ander stadje terwijl de bus gerepareerd zou worden.
Het zou tot 9.30 moeten duren. Dat werd eerst 12.00 u. en toen moest er ineens toch een nieuwe bus komen.
Wel daardoor eerst even leuk kunnen rondshoppen en daarna met de taxi naar een soort strandje gegaan. Lekker in de zon maar een vislucht om ziek van te worden. Blijkt dat je dat na een uurtje bijna niet meer ruikt. Om 5 uur hebben we gegeten, Stray trakteerde om enigszins te compenseren. Een heerlijk broodje falafel gehad, maakt veel goed. Daarna mochten we onze spullen overladen in de (inmiddels gearriveerde) nieuwe bus ergens op een industrie terrein. Zo kom je nog eens ergens.
Leuk detail: 2 Rovers P4 gezien vandaag, eentje in vergaande staat van ontbinding bij het busbedrijf en een langs de weg naast een klein huisje.
Best leuk zo die Britse invloed hier.
(Toevoeging achteraf: Die watertaxi was echt gaaf! We hebben Penguins gezien. Denken we. En Zeehonden. Het is tenslotte een Marine Reserve daar. En zon boot gaat gaaf hard! )
Vandaag lekker in de zon gelegen op Old McDonalds Farm. Heerlijk douchen na onze dagen op de track. Het enige waar je hier last van hebt is een enkele verdwaalde pauw of een groepje zwarte eenden.
(nog een toevoeging achteraf: er was ook een blauwe eend! Echt waar! Hier is het bewijs dat ze bestaan.)
8.29: Net wakker en nu al aan het schrijven. Ik voel me best hongerig, maar de voedselvoorraad is beperkt tot wat we de afgelopen dagen hebben meegedragen, met aftrek van wat we al hebben verorberd. We hebben 2x rijst met een sausje gegeten ( 1 x tomatenspul, 1x Sate-achtig) verrijkt met noten en rozijnen. Gisteren hadden we pasta met een kerriesausje, overdag 1 muesli reep met honing, 1 weetbix reep en 3 crackers. Niet al te veel dus als je flink loopt. Voor vandaag hebben we nog 4 muesli repen, 1 pak crackers, 8 weetbixjes en 1 stuk chocolade. We hebben dus redelijk goed gemikt. In ieder geval hebben we niet nutteloos gesjouwd.
Ik ga nu inpakken en de anderen wakker maken voor de tocht van vandaag, We moeten namelijk voor 12 uur een oversteek maken die anders onder water staat en om 3 uur worden we opgepikt door de watertaxi. Geen ruimte om te spelen dus…
Inmiddels zitten we weer ruim 3 uur wandelen verder,
in Bark Bay Hut, voorbij Sandfly Beach maar het zit hier nog steeds vol steekbeesten.
Onderweg hebben we onder andere Torrent Beach gekruist, wat alleen met laagwater kan, van 10.30 tot 12.30 u. Een soort wadlopen dus met veel modder en schelpen. ( Zie foto foto 3 rol 2) Het is allemaal gelukkig prima gegaan, geen natte spullen aan over gehouden. Ook zijn we onderweg een 30 meter lange hangbrug overgestoken over een wat grotere rivier.
Erg veel geklommen en weer gedaald vandaag, ik voel mijn kuiten nu duidelijk protesteren. Bij mij lijkt het nog mee te vallen want bij de anderen begint het lopen met bepakking blaren op te leveren en ander ongemak. We hebben inmidddels ook al sinds McDonalds Farm niet meer echt gedouched, alleen gezwommen, en dat voelt toch raar voor een nette westerling.
(Even tussendoor: er blijkt een zeer uitgebreide website te zijn over deze track vanuit het D.O.C. Klik hier)
Vandaag hebben we de laatste voorraden brandstof en proviand ingeslagen, alles wat niet hoogstnoodzakelijk is als ballast aangemerkt en achtergelaten op de Farm en toen om 12.50 u. begonnen aan onze eerste echte trektocht. Dezelfde route als gisteren, maar nu de andere kant op. Kronkelend langs de heuvels, met stukken baggeren over het strand. Afwisseld lijkt het alsof we midden in een jungle zitten, vochtig en met grondmossen, glibberige modderpaadjes, gigantische varens en lianen. Dit alles muzikaal begeleid door een vogel die klinkt als de piepende rem van een mountainbike. En dan 30 meter verder, meer naar de kustzijde van een heuvel, is het dan ineens droog en dor, de grond gebarsten en verschroeid begroeid met plukjes geel gras en doornige planten. Overal stikt het van de beestjes, kleine rupsjes, spinnetjes, alles lijkt te leven. En steeds weer dat prachtige uitzicht (zoals Foto 1 van rol 2) op de zee, die met de lucht een wedstrijd lijkt te houden wie er het blauwst is, heuvels en bergen bedekt met een groen tapijt, gouden zandstranden door de zee gevormde rotsen en in de verte de overkant van de Abel Tasman Baai met hoge bergen. Al je er zelf niet bent geweest vast moeilijk voor te stellen en ik ben bang dat de fotos daar niet veel aan kunnen veranderen.
Reisdoel van vandaag is Anchorage Bay, een sprookjesachtige baai, 3,5 uur gaans vanaf ons basiskamp, niet ver van Watering Cove waar we gisteren waren. We slapen daar met 20 ander in de Anchorage Hut, practisch op het strand. We komen op tijd aan om nog even het water in te duiken. Heerlijk, en het water is hier echt zo helder als glas.
s Avonds kom ik tot de ontdekking hoeveel sterren er te zien zijn als je geen stad in de buurt hebt: Heeel veel.
Klik op dit kaartje voor een grote kaart van het park:
Ik zit nu in de Bark Bay hut, 2 dagen lopen van de bewoonde wereld en een heleboel mooie plekken verder.
Laat ik eerst de dag reizen vanaf Kaikoura beschrijven ( dat was op 19-02). In tegenstelling tot de hoop dat de busreis met Stray vanaf nu vlekkeloos zou verlopen vertelde Gareth om 10 uur dat de bus stuk was gegaan, en dat we op de reparatie moesten wachten. Ook was de reis overboekt en dus was er voor ons tot Abel Tasman eigenlijk geen plaats. We konden wel met de Intercity, hoopte hij. Om een lang verhaal kort te maken: We hadden dit net geaccepteerd en besloten dan maar in Abel Tasman uit te stappen en de volgende bus op te wachten, niet zon ramp want we wilden daar toch al een mooie track gaan lopen. Uiteindelijk heeft Stray toch nog een vervangende bus kunnen regelen waar we wonderwel wel met zn allen in pasten. Hebben we wel tot 15.30 op moeten wachten… De bus die we toen kregen had een nogal slechte versnellingsbak maar met wat moeite viel er wel in te rijden. En dat met alle medereizigers aan boord! Zo zijn we, vanwege de opgelopen vertraging bijna in een ruk door, naar de rand van het Abel Tasman park gereden. Onderweg hebben we wel nog een zeehondenkolonie kunnen bewonderen en heel veel leuke automobielen gezien. Klassiek engels in overvloed maar ook Amerikaanse streamline bussen uit de jaren 50 en tractors waarvan ik de leeftijd niet eens zou durven gokken.
Doet een beetje denken aan de achtergebleven stukken van Frankrijk maar dan nog erger. We zijn onderweg langs grote aangeplante naaldbossen gekomen, nu een grote bron van inkomsten in N.Z., maar ook langs grote Sheepstations (wij zouden dat een boerderij noemen) gekomen. Een van de grootste sheepstations strekte zich ooit uit van Christchurch tot Nelson, zon 150 KM! Iets verderop kwamen we door een gebied waar veel wijn wordt geproduceerd, enkele Kiwi- en Hopplantages en diverse kleine stadjes (Stoplichten zijn met een kapotte versnellingsbak een stuk spannender).
Een mooie tocht al met al maar we kwamen wel pas om 21.30 u. op McDonalds Farm, ons onderkomen voor die nacht. Daar gelukkig wel nog net voor sluitingstijd een flinke zak friet met een Kiwihamburger kunnen scoren. Welverdiend genieten dan, en allemaal rood verbrande wangen na het lange wachten in de zon. En strepen op mijn voet door mijn Sandalen 🙂
