Paiha-Cape Reinga

Wat een dag..vroeg op pad, om 7.15 vertrekt de bus. We hebben nu alweer een geschifte chauffeur, deze keer een Maori met comboy-hoed, gelakte teennagels en als hobby gewichtheffen. Hij stelt ons eerst voor aan zijn bus, “Little Kofi”, wat vertaald uit engels en maori zoiets als “geeltje” betekend.

Moet kunnen… de eerste halte was een oud Kauri bos, genaamd “het bos op de heuvel”. Wat in het Maori veel spannender klinkt maar niet te onthouden is. Ongelofelijk hoe groot die bomen daar zijn zeg. De grootsten hebben een doorsnede van meer dan 3 meter en zijn zo`n 50 meter hoog.


  

Ideaal hout om huizen en schepen van te bouwen maar dat is inmiddels verboden. Logisch, want deze bomen doen er extreem lang over om zo groot te worden. De oudsten zijn 4000 a 5000 jaar oud!! We wandelen hier zo`n 20 minuten rond en reizen dan weer verder. Over een grindpad inmiddels want verharde wegen kennen ze hier in het noorden niet of nauwelijks.
om 9.30 stoppen we voor een kopje thee bij een klein restaurantje langs de weg en halen bij een klein marktje wat fruit en snoep voor onderweg. Daarna is het weer een flink eind rijden, steeds noordelijker, tot we uiteindelijk aankomen op cape Reinga, het uiterste puntje van NZ.

    

PS Het schijnt dat de punt 15 km verderop, de North Cape, nog een tikkel noordelijker is en dat Cape Maria van Diemen nog iets oostelijker is. Maar dat weten wij dus even niet…

Na hier een uurtje te hebben verpoost genieten we een Lunch bij surfstrand, waar we ook de tijd krijgen om wat te bodyboarden op de flinke golven. zeker erg leuk om te doen!
Dacht je dat het nu wel leuk is geweest: we hebben nog een heel programma voor de boeg…
Sandsurfen is danm isschien wel een van de meest spectaculaire activiteiten
De bus reed ons door een bijna droge rivierbedding (niet stoppen want dan zit hij vast!) naar de voet van een ruim 80 meter hoge duin?.dat is dus even hoog als de domtoren. Vervolgens pakken we allemaal een bodyboard en beginnen te klimmen naar boven..en dat is zwaar, door het mulle zand met zo?n bord onder de arm is echt geen feestje. Maar boven aangekomen hebben we wel een prachtig uitzicht en een flinke afdeling voor de neus.. Dus een korte aanloop, een sprong en plat op de snufferd op het bodyboard. En dan maar vast houden als je leven je life is, want zand is echt niet meer lekker zacht als je er zo hard overheen gaat. Sommige mensen verbranden hun tenen bij een poging wat bij te sturen. De uitdaging is om zo ver mogelijk te komen en ik slaag daar aardig in, ik kom voorbij de voet van de heuvel en grotendeels over de rivier…blubber!


          

na dat we dit allemaal een keer of 3 hebben gedaan rijden we terug over 90 mile beach. In tegenstelling tot de naam is de echte lengte meer in de richting van 90 km. Blijft het een lang strand en een rare ervaring om bijna een uur lang vol gas over een strand te rijden met een grote tourbus. Onderweg zien we regelmatig wrakken van auto?s met minder geluk half bedolven onder het zand.
Gibbo stuurt de bus regelmatig even lekker de zee in zodat de bus een gigantische spray trekt en af en toe merkbaar een klap krijgt door een grote golf. Bij wijze van tijdverdrijf doen we dan nog wat bussurfen. De uitdaging is overeind blijven staan in het gangpad ondanks de rijstijl van Gibbo.

Als we van het strand afkomen stoppen we bij de Kauri kingdom, een grote meubelfabriek gespecialiseerd in Kauri hout wat ze winnen uit oude bomen die diep onder de grond bewaard zijn gebleven, levende kauri?s mogen namelijk niet gekapt worden. Gibbo heeft hier meteen de gelegenheid om de bus te wassen, wat na al dat zoute water geen overbodige luxe lijkt.

We eten onderweg in een klein haventje een echte fish, euh..hamburger and chips in mijn geval, maar wel echt uit een oude krant geserveerd en te zout voor woorden.

Auckland- Paihia

Het is weer zover, we hebben weer een compleet geschifte driver. Maar wel prettig gestoord. Hij komt zelf uit de regio die we nu doorkruizen, heeft en tijd in Australie gewoond en is hier nu op vakantie. Wat doet hij dan in onze bus? Hij is bevriend met wat mensen van stray en ze hadden een driver tekort. Hij is er duidelijk blij mee en neemt een mooie tourroute naar boven toe, stopt bij allerlei leuke kleine stadjes en de verplichte prachtige waterval. Onderweg verteld hij hondertuit over vanalles en nogwat. Deze dag zijn de landschappen dan ook echt zo mooi dat zelfs wij, geharde NZ gangers als we inmiddels zijn ervan onder de indruk zijn. Glooiende heuvels met grote stukken native bush, groen en fris alsof het lente is. En dat aan het einde van de herfst, wat het hier inmiddels toch echt is. Dit stuk NZ ligt echt duidelijk veel zuidelijker en is dus ook een graad of 7 warmer dan het zuiden… Gibbo (de driver) verteld de hele dag druk over deze omgeving en daardoor gaat de tijd erg snel en pretig voorbij. `s middags liggen we nog even op een prachtig gouden strand



heerlijk zwemmen hier! Het betere leven echt. Gibbo is een Maori en verteld ons na de lunch nog even het nodige over boomsoorten, voglesoorten en de maori cultuur.
Stel je dit voor als: Je rijdt rustig over een landweggetje. Ineens gaat Gibbo vol op de rem, stapt uit en wijst een Blabla boompje aan….Maf maar wel leuk.

Auckland, naar de kapper

In goed overleg hebben Darja en Josephine besloten dat we vandaag niet naar het Auckland War museum gaan maar in plats daarvan met z`n vieren gaan winkelen. Joepie. Het winkeloen heeft ook nuttige kanten, Darja heeft nog een poging kunnen wagen haar boekje terug te vinden maar dat is bij geen van de 5 postkantoren die we hebben geprobeerd aangekomen. Helaas. En groot nieuws: We zijn allemaal evne naar de kapper geweest. Dat was hoog nodig onderhand en prettig goedkoop hier… Het is best spannend zo in een vreemde stad een leuke kapper proberen te vinden maar ik ben goed te spreken over het resultaat.

ps We hebben een leuk kadootje voor Siebe gevonden, een t-shirt met allemal rugbytermen en een met de NZ Haka..vind ie vast leuk.

Taupo naar Auckland

Dit is de ochtend om de laatste dingen in taupo te regelen. Marek en Josephine ophalen van de bus uit Whakapapa, Darja heeft een cool Paul Frank tshirt gekocht, we hebben marek een SAS speldje gegeven voor zijn verjaardag wat we hier bij de legerdump hebben kunnen kopen en ikzelf heb een oude legerjas gekocht. Een ramp om mee te nemen maar te leuk om te laten hangen. Daarna weer het inmiddels bekende stuk rijden naar Auckland, langs het kantoor van Stray. We slapen vanavond weer in Nomad`s in ons eigen 4 persoons kamertje. We raken nog eens verwend!

Mountainbiken

Dat opent nieuwe perspectieven… Heerlijk gefietst vandaag, over de weg naar de Huka Falls en vanaf daar langs de rivier weer verder omlaag naar de Aratia-dinges Fall/dam over een echte mountainbike track (Was heel vet, hard downhillen) Ik was er wat enthousiaster over dan Darja trouwens. We kwamen op tijd bij de dam om het openen van de flood-gates te zien. Dit doen ze dagelijks zodat touristen kunnen zien hoe de stroomversnelling net benedenstrooms van de dam er dan uitziet. En dat is inderdaad indrukwekkend. Wat een geweld barst er dan los. Daarna zijn we nog een klein stuk doorgefietst, nu richting Taupo, over de weg en daarna een stukje de bergen in naar het gebiedje “Craters of the moon”. Dit is een kleine vallei die letterlijk borrelt van de vulkanische activiteit. Er naartoe fietsen was een beproefing want een stuk klimmen maar absoluut de moeite waard…in plaats van proberen te beschrijven hoop ik dat de foto`s het goed laten zien…

Foto`s


       

We hebben er een uurtje rond gewandelt, zwafel gesnoven en verbaasd naar het geborrel en gesis van de aarde geluisterd. Hierna zijn we op topspeed nar beneden gefietst, de berg weer af en door naar taupo, wat met al die heuvels hier dus nog flink trappen is. Maar al met al een prima dag gehad!

De weergoden zijn goed gestemd

Vandaag een mooie wandeling naar de Huka Falls gemaakt, langs de Waitamo River, lekker ontspannen ijsje en een muffin onderweg en `s avonds heerlijke nacho`s. Een luxe leventje hier aan de rand van lake Taupo.
Ons idee van een wandelingetje begint wel merkbaar te verschuiven, naar Huka was 1.5 uur heen en 1.5 uur weer terug….

Whakapapa naar Taupo

Mooie dag, lekker ontspannen reizen van Whakapapa naar Taupo waar we om 11uur op de stoep van onze accomodatie worden neergezet. Erg vriendelijk van de chauffeur. We zitten in de Rainbow Lodge, in een luxe 2persoons kamer met onze eigen badkamer. De rest van de dag doen we boodschappen, winkelt Darja voor een Tshirtje ( nog niet besloten) en doen we weer eens wat internetten. En we hebben heerlijke muffins gebakken!!

Taranaki Falls walk

Na lang overleg hebben Marek en Josephine toch maar besloten het hele Northern Circuit te lopen. Ik stem tegen vanwege de kou en mijn longen die protesteren, het lijkt mij niet verstandig. Darja is het met mij eens, Fien wil wel heel graag en Marek gaat met haar mee. We nemen dus afscheid voor 4 dagen. Marek en Fien krijgen onze voorraden, regenkleding en thermo ondergoed mee en gaan zo goed uitgerust op pad.

Darja en ik doen op onze manier ook actief en lopen de 2uur durende walk naar de Taranaki Falls 2x

De 2de keer rennend, in een race tegen de zonsondergang, op zoek naar mijn fototoestel dat ik vlakbij de waterval had laten liggen. We begonnen te zoeken om 5.15, om 6 uur zou het donker zijn. We hebben hem gelukkig gevonden! Hierna hebben we lekker en verdiend relaxed in het bubbelbad vna het hostel gezeten dat je gratis voor een uur kan bespreken…heel riant!

Zonsondergang:

Tongariro Crossing

`s Ochtends van taupo naar Whakapapa gereden met de bus en rond 12.30 stonden we klaar aan het begin van wat bekend staat als “New Zealands Finest walk”, de Tongariro Crossing. Achter ons ligt het laagland rond Lake Taupo en voor ons een serie vulkanen. Ik zal tzt het info foldertje maar opzoeken en inplakken, dat scheelt mij nu het opzoeken van een hele serie Maori namen.


Legenda:
4: Mangatepopo Valley from the Saddle
5: The cone of Ngaruhoe from the Saddle
6: South Crater from Ngaruhoe
7: Inside Red Crater
8: The dyke in Red Crater
9: The northern craters of Tongariro from Red Crater
10: The Emerald Lakes
11: Trampers at Emerald Lakes
12: The southern craters of Tongariro from Blue Lake

De hele track met uitgebreide kaart van begin tot eind staat hier

De walk begint met een tamelijk uitputtende klim naar de rand van de South krater, zeker zo`n 500 meter steil omhoog. Pittig, maar wel belonend want we zien prachtige views van de vulkanen en van het lagere land naar achteren. De begroeiing onderweg veranderd van heide-achtig nar velden kale zwarte lava-rotsen en daarna meer losse rotsen in mulle grauwe vulkaan as. De Southkrater bied dann a 1.5 uur een moment van rust (het is daar al redelijk koud ook) in de vorm van een vlak stuk, over de bodem van de krater. Maar daarna komt al meteen de volgende klim, over de rand van Southkrater naar de tot van de Red krater op 1880 meter. Hier is het uitzicht zo cool…dat ga ik niet eens proberen te beschrijven , bekijk de foto`s maar!
Naar het vervolg van het pad kijkend zien we zo?n 200 meter lager de “Emerald lakes”, 3 meren met een onwaarschijnlijke kleur blauw/groen (Emerald?) door de mineralen uit de vulkanische bodem. Hier op de top is het tamelijk koud, zekr in vergelijking met benenden maar de aarde voelt heet aan. Er kringeld hier en daar stoom en rook uit de grond omhoog, de zwafel geur is af en toe tamelijk verstikkend. Het is niet moeijlijk te bedenken waarom Peter Jackson juist deze berg als “Mount Doom” in LOTR heeft gekozen. De wandeling daalt hierna tamelijk snel verder naar Blue Lake, en wat groter krater meer en dan nog verder, kronkelend langs de helling van deze vulkaan naar benenden. Langzaam komt er weer begroeiing, eerst sub-alpine, dan een verdwaalt boompje en het laatste uur lopen we door dicht regenwoud met overal kabbelende beekjes. Om 17.30 bereiken we het eindpunt, het is dan al flink schemerig. We hebben de walk sneller gedaan dan de 7 a 8 uur die ervoor staat, en dat is maar goed ook. Moe maar voldaan stappen we in de bus en rijden naar ons hostel. Onderweg kunnen we nog een prachtige zonsondergang bewonderen. De bergen kleuren diep rood en de wolken probere nog roder over te komen.
Helaas geen foto van gemaakt : (

Taupo- Skydive!

(Nog even over Uncle boy: Hij verdient nu bij met de kweek van Paua Parels, dat staat ook ergens op een van mijn foto`s. En hij vertelde bij het afscheid nog dat een landrover hier iets van 300 dollar kost …..Leuke man.)

Spannend! We gaan Sky Diven…`s Middag s om 3 uur is het zover, maar eerst nog naar “The Thermal Village”, een Mauri dorpje aan de rand van Rotorua. Spectaculaire borrelende poelen met een overwelmende zwafellucht, kokende bronnen, gloeindhete grond en een echte Geyser…we hebben het allemaal gezien. En dat alles tenmidden van een traditioneel Maori dorp. Erg toeristich vergeleken met Uncle Boy, dat wel. We hebben er ook een voorstelling bekeken met maori dansers en danseressen, erg beangstigend een Haka (oorlogsdans) van dichtbij.


Onderweg van Roturua naar Taupo stoppen we nog bij de Huka Falls. Hier stroomt een grote rivier door een smalle geul ( 15 m breed, 10 m diep) met een gigantisch geweld, eindigend in een 11 meter hoge waterval waar 160 kuub per seconde doorheenstroomt. Heftig! Maar weer niet zo heftig als de volgende ervaring…Skydiven!!! Na de korte instructie “Hoofd naar achteren houden, benen uit elkaar en handen aan het tuig vast houden bij het springen totdat ik op je schouder klop” vond ik mezelf in overall en harnas vastgeklikt aan parachutespringer Dan Visser. Onderweg naar boven zit ik net naast een grote plexiglas deur. Best fijn zo`n uitzicht maar de wetenschap dat je er op 12000 voet uit moet is minder geruststellend. Eigenlijk veel te snel al, na 30 minuten zitten we op die 4 km hoogte en gaat het toch al dun en fragiel ogende deurtje open. Dan manouvreren we ons naar de drempel en nog voordat ik echt bang kan worden vallen we al -oei mijn maag! -steeds harder, tot Lake Taupo met 200 km/u dichterbij komt. We gaan zo hard dat het touwtje van de leren pet echt pijnlijk hard tegen mijn wang mept. Dan een schok, weer mijn maag maar nu een gevoel alsof we ineens opstijgen en dan hangen we veilig aan de parachute, op zo`n 5000 voet boven Lake taupo, met prachtig uitzicht over de bergen en vulkanen rondom. Ik krijg het zelfs voor elkaar om daar hangend wat foto`s te maken.

Al vrij snel komt de grond heel dichtbij en begin ik me af te vragen hoe we eigenlijk moeten landen. Het laatste stukje leggen we spiralend af , Dan roept “Feet up!” en met een laatste duik komen we op de grond- Klap!± nee , viel best mee eigenlijk, in vergelijking met Marek en Fien zeker. Maar dat is allemaal goed te zien op de video van het geheel die we hebben meegekregen.