Thomas Bosboom personal blog

Eindelijk komt het er dan toch van: The Auckland War Museum. Met een mooie tocht (dezelfde die ik al eerder met Darja had gelopen) wandelen we nu met z`n vieren via The Domain (met machtig mooi uitzicht nog steeds) naar dit grootse gebouw. Het museum heeft overal bordjes ?Free entry? maar er staat wel een gorilla voor de deur die een donation van je eist. Nou ja, dat is het zeker waard. Het museum herberd namelij keen gigantische hoeveel eid prachtige voorwerpen uit de Maori cultuur en geschiedenis en de moderne geschiedenis van NZ. Tot en met de inzet van het Maori battalion in de tweede wereldoorlog. Zodoende staat er oa ook een Spitfire, een Zero en een V2 raket?Allemaal erg leuk om te zien.
Na enkele uren rondgedoold te hebben wandelen we weer naar buiten en door Parnell weer terug. Deze keer hoppen we wel even binnen bij http://www.chocolateboutique.co.nz/ voor een kopje chocomel en wat ander lekkers.

Vandaag hebben we weer flink gereist, terug naar Auckland, weer naar ons inmiddels vertrouwde plekje in Nomads.
Had ik al verteld dat Nomads gelegen is tussen een rijtje hoerenhuizen? Vast wel. In ieder geval wel apart, weer eens iets anders dan een hutje in een dorp met 6 inwoners. Ook prettig is het verschijnsel avondwinkel, bijna elke straat zit er wel een en elk gehucht groter dan 10000 inwoners in NZ heeft ook een supermarkt die 24/7 open is. Waarom hebben we dat nog neit in Nederland?

Tja, deze dag staat niet in mijn dagboek genoteerd , slordig, maar wat ik me nog levendig herinner is dat we uit eten zijn geweest bij een klein pizzarestaurantje in Pahia. Dit bleek te worden gerund door een biijzonder zure mevrouw en een minstens even oud vrouwtje dat de bediening deed. Deze 2 maakten vrijwel continu ruzie en zorgden daarmee voor het nodige vermaak. Maar ik zou het niet willen aanraden om daar te gaan eten.

Ik heb die avond mezelf maar getrakteerd op een klein flesje wodka. Misschien om het naderende vertrek te vergeten?
Nee, dat viel erg mee, er was zelfs nog wodka over toen ik in Nederland aankwam.

vandaag doen we een bezoek aan de Waitangi grounds, een historisch belangrijke plek en daarnaast ook nog eens erg mooi. Ik citeer uit de folder:

Waitangi National Trust Treaty Grounds – The very heart of New Zealand history

Gifted to the Nation by Lord and Lady Bledisloe in 1932, The Waitangi National Trust Treaty Grounds is a unique and fascinating insight into New Zealand`s historic past. The Treaty of Waitangi, signed here in 1840 between the Maori Chiefs and British Crown, became the basis for life in New Zealand as we know it today. Visit the historic Treaty House, fully carved Maori Meeting House, Maori War Canoe and Exhibition. Experience the award winning Sound/Light display in the Meeting House, enjoy the magnificent park like grounds with their abundant native bird life, heritage trees and wonderful Bay views.

De kaart van dit terrein

Foto van een Waka :

Een mooie tocht gemaakt met een kleine ferry naar de overkant van de baai waarin ook Paihia ligt. Daar bevind zch het nog bijna geheel 19de eeuws ogende Russell, waar we op het strand een wedstrijd zandkastelen bouwen hebben gehouden. Ik heb gewonnen en Marek was een goede tweede. Heerlijk om eens een dagje niet heel veel te wandelen en doen maar gewoon lekker aan het strand liggen met een biertje.

Wat een dag..vroeg op pad, om 7.15 vertrekt de bus. We hebben nu alweer een geschifte chauffeur, deze keer een Maori met comboy-hoed, gelakte teennagels en als hobby gewichtheffen. Hij stelt ons eerst voor aan zijn bus, “Little Kofi”, wat vertaald uit engels en maori zoiets als “geeltje” betekend.

Moet kunnen… de eerste halte was een oud Kauri bos, genaamd “het bos op de heuvel”. Wat in het Maori veel spannender klinkt maar niet te onthouden is. Ongelofelijk hoe groot die bomen daar zijn zeg. De grootsten hebben een doorsnede van meer dan 3 meter en zijn zo`n 50 meter hoog.

  

Ideaal hout om huizen en schepen van te bouwen maar dat is inmiddels verboden. Logisch, want deze bomen doen er extreem lang over om zo groot te worden. De oudsten zijn 4000 a 5000 jaar oud!! We wandelen hier zo`n 20 minuten rond en reizen dan weer verder. Over een grindpad inmiddels want verharde wegen kennen ze hier in het noorden niet of nauwelijks.
om 9.30 stoppen we voor een kopje thee bij een klein restaurantje langs de weg en halen bij een klein marktje wat fruit en snoep voor onderweg. Daarna is het weer een flink eind rijden, steeds noordelijker, tot we uiteindelijk aankomen op cape Reinga, het uiterste puntje van NZ.

    

PS Het schijnt dat de punt 15 km verderop, de North Cape, nog een tikkel noordelijker is en dat Cape Maria van Diemen nog iets oostelijker is. Maar dat weten wij dus even niet…

Na hier een uurtje te hebben verpoost genieten we een Lunch bij surfstrand, waar we ook de tijd krijgen om wat te bodyboarden op de flinke golven. zeker erg leuk om te doen!
Dacht je dat het nu wel leuk is geweest: we hebben nog een heel programma voor de boeg…
Sandsurfen is danm isschien wel een van de meest spectaculaire activiteiten
De bus reed ons door een bijna droge rivierbedding (niet stoppen want dan zit hij vast!) naar de voet van een ruim 80 meter hoge duin?.dat is dus even hoog als de domtoren. Vervolgens pakken we allemaal een bodyboard en beginnen te klimmen naar boven..en dat is zwaar, door het mulle zand met zo?n bord onder de arm is echt geen feestje. Maar boven aangekomen hebben we wel een prachtig uitzicht en een flinke afdeling voor de neus.. Dus een korte aanloop, een sprong en plat op de snufferd op het bodyboard. En dan maar vast houden als je leven je life is, want zand is echt niet meer lekker zacht als je er zo hard overheen gaat. Sommige mensen verbranden hun tenen bij een poging wat bij te sturen. De uitdaging is om zo ver mogelijk te komen en ik slaag daar aardig in, ik kom voorbij de voet van de heuvel en grotendeels over de rivier…blubber!

          

na dat we dit allemaal een keer of 3 hebben gedaan rijden we terug over 90 mile beach. In tegenstelling tot de naam is de echte lengte meer in de richting van 90 km. Blijft het een lang strand en een rare ervaring om bijna een uur lang vol gas over een strand te rijden met een grote tourbus. Onderweg zien we regelmatig wrakken van auto?s met minder geluk half bedolven onder het zand.
Gibbo stuurt de bus regelmatig even lekker de zee in zodat de bus een gigantische spray trekt en af en toe merkbaar een klap krijgt door een grote golf. Bij wijze van tijdverdrijf doen we dan nog wat bussurfen. De uitdaging is overeind blijven staan in het gangpad ondanks de rijstijl van Gibbo.

Als we van het strand afkomen stoppen we bij de Kauri kingdom, een grote meubelfabriek gespecialiseerd in Kauri hout wat ze winnen uit oude bomen die diep onder de grond bewaard zijn gebleven, levende kauri?s mogen namelijk niet gekapt worden. Gibbo heeft hier meteen de gelegenheid om de bus te wassen, wat na al dat zoute water geen overbodige luxe lijkt.

We eten onderweg in een klein haventje een echte fish, euh..hamburger and chips in mijn geval, maar wel echt uit een oude krant geserveerd en te zout voor woorden.