Month: March 2002

McKeller Hut naar Upper Caples Hut, via Mc Keller Saddle op 995 meter hoogte.

7.30 Opstaan, thee maken, inpakken, eten.
Wandelschoenen aan, vertrek. Groet aan Deane.
9.00 Op pad, om Lake McKeller heen naar het begin van de Caples track. Hier enkele foto’s:

”De nevelen rond Lake McKeller

Begin van de Caples Track

10.00 Het begin vna de Caples Track. Klauteren over boomstammem om watertjes over te steken, rotsen beklimmen en struikelen over wortels.
10.30-11.30 Idem als 10.00 maar dan steil omhoog. ±500 meter klimmen al met al. Niet leuk voor de enkels maar wel spectaculair mooi.
12.00 De top. McKellar Saddle, waar ipv bomen “alpine tussock “ groeit.met uitzicht op besneeuwde bergtoppen. De foto’s laten dit mooier zien dan ik het kan beschrijven:
uitzicht richting Greenstone
uitzicht richting Caples track
Meertje boven op McKelar saddle

Hier boven houden we de eerste echte pauze voor vandaag ( naast vele drink & hijgpauzes) met heerlijke droge weetbix, chocolade, nootjes en water. Een mooi moment voordat we een bijna even naar stijl stuk weer naar beneden moeten. En dan is het daarna nog 3 uur naar de hut. Vandaag lopen we dus meer dan 7 uur als ik het wel heb. Om 4 uur tamelijk kapot aangekomen in U.C., maar wel voldaan. Rijst met Satehsaus en nog meer nootjes versterken ons voor de dag van morgen….

Het wandelen gaat nog steeds goed maar helaas hebben we een aantal tegenvallers:
-We hebben een teort aan W.C. papier. Dat blijkt niet te worden meegeleverd met zo’n hut en we teren nu in op een halve rol van Marek. En dat met nog 2 hele dagen te gaan…
De oplossing dient zich gelukkig al snel aan in de vorm van een rol bij McKellar Hut. De WC’s zijn uberhaubt een apart verhaal: 30 meter van de hut, in het bos, een houten keetje met een zitting erin boven een groot zwart gat… Stinken!! En Darja durft ’s nachts niet alleen omdat ze de eerste nacht een Possum tegenkwam op het pad. Moet ik dus elke keer mee. Alsof ik iets tegen zo’n Possum kan doen. Beestje was natuurlijk ook al lang weg gevlucht.

-Een ander knelpuntje is de brandstof. Niemand heeft er aan gedacht de brander bij te vullen ( Hoewel we nog een fles brandstof haddenm, achtergelaten in het hostel) De 600 ml fles aan de brander bleek nog maar halfvol. Beetje krap, zelfs voor de zuinig e WhisperLite…Gelukkig hielp D.O.C. Officer Deane ons uit de brand met een volle fles die hij uit zijn Prive kamertje toverde.

Waarmee we bij een derde dompertje aankomen:
WE voelden ons, na 2 dagen flink wandelen in de bergen, toch best wel stoer, we hadden naar ons ide een redelijk tempo… worden we ingehaald op de track door Deane, TERWIJL HIJ EEN BOEK LEEST. Zijn commentaar ”Om de tijd wat te doden onderweg en wat te leren“ (Hij las een frasebook Engels-Spaans). Tja, en dan ben je dus weer ineens terug in de amateur klasse.

1 uur bus, 1/2 uur wachten, 5 min bus, 15 min Jetboat (wil wel met 600 PK) 5 min bus en hoeps: Je staat iets voorbij Glenorchy, op het Greenstone roadend, 78 KM van Queenstown. De bus rijd weg en komt op woensdag om 2 PM ons weer ophalen. En dan: Lopen. Van 10.00 tot 15.15 tijgeren we de heuvel op, de greenstone vallei in. Wat een gaaf landschap hier! ( foto ) Het is net Zwitserland in het klein. Compleet met alpenweides en koeien. Prachtige wandeling, goed te doen, zo af en toe door dichte “beech forests” (kijk voor beschrijving daarvan hier)

Hier groeit “mountain beech” ( er zijn 30 soorten volgens de folder) , erg mooi en de grond is bedekt met varens (waar er meer dan 80 soorten van zijn)
Dan daarna weer een stuk door de vlakte van de vallei, waar native mossen en dergelijke groeien. Dan weer een stuk heel drassig (tot de enkels…) grasland, en het riviertje slingert zich door een spectaculaire gorge zo af en toe. Heerlijk dus, lekker op tijd bij de hut ook zodat we welverdiende thee kunnen genieten samen met de enige 2 andere gasten, een wat ouder engels echtpaar en de D.O.C. officer Deane. Deane is bijzonder vriendelijk en heeft ons van alles verteld over de natuur hier en over de historie van deze trail. We gaan vrijwel direct na het eten slapen ( wat moet je hier anders) dus om 9 uur liggen we erin. P.S. Zie de foto’s voor een beeld van onze maaltijd. Het bestaat uit rijst met een “beef”sausje en bonen.

Het is nu 14-3 en ik zit alweer terug in Queenstown na een prachtige track. Ik heb dus flink wat schrijven voor de boeg. Ik loop 7 dagen achter. En dan nu maar hopen dat ik geen interessante/leuke/spannende details vergeet.

Oeps, ik ben mijn pinpas kwijtgeraakt ergens tussen hier en Franz Jozef…best naar, levert toch even de nodige stress. Uiteindelijk vrij soepel opgelost. Ik heb nog 2 pinpassen, de SNS bank pas heeft genoeg saldo om de reis door te komen. Leve de telecommunicatie die het oplossen van dit soort dingen oplossen wel een stuk makkelijker maakt. Marla (mijn moeder) is zo vriendelijk geweest mijn verloren pas te blokkeren. Toch blijft het een boel gedoe. Als we het dan toch over problemen hebben, mijn longen protesteren nog over het hostel in Frans Jozef (10 man, 1 kamer, 1 raampje open) en dus ben ik nu benauwd. Het gaat al wat beter mat het zou een probleem kunnen worden als we de komende dagen gaan klimmen in de bergen. En dat zou niet leuk zijn als je op 2 dagen lopen van de dichtst bijzijnde autoweg, laat staan een dorpje.

Maar goed, we hebben met z’n allen het D.O.C. kantoor overvallen (soort VVV kantoor, DOC staat voor “Department of Conservation”, in Maori taal “Te Papa Atawhai”) en na lang wikken en wegen, overleg en bijna ruzie besloten tot een 4 daagse track, de Greenstone valley omhoog en de Caples valley naar beneden. (Voor een aardige serie foto’s: Hier
Het hoogste punt op deze tracks is McKellar saddle, op ±1000 meter hoogte.
De greenstone is een easy/medium track, Caples is medium/hard. Mijn interpretatie van deze indeling:

-Slecht begaanbaar, maar zichtbaar pad: Easy.

-Geen of nauwelijks zichtbaar pad, onbegaanbaar door rotsen en wortels: medium

-Gewoon pure jungle: hard

Na dat we deze keuze gemaakt hadden hebben we nog flink eten ingekocht voor onderweg.: 2 zakken pinda’s met rozijnen, 8 muesli bars, 1 kilo rijst + 2x sausje, 3 broden, we hadden nog 2 pakken Weetbix, 2 grote chocoladerepen, wat fruit, 1x Spaghetti + saus, 1x Mie, 2x soepzakje en zo nog wat grut. We zullen niet verhongeren!

Poeh, weer een boel gedaan vandaag. En het is pas 18.00. Vanochtend vroeg op, om 8 uur op de bus. Naast wat korte stops reden we hoofdzakelijk erg snel door naar Wanaka, door een steeds kaler en droger landschap. Bomen zijn hier een stuk zeldzamer, en regen trouwens ook. In FJ regent het 8000mm per jaar, waarvan zo’n 30 meter sneeuwvormig. Hier is het droog. Dat komt door de bergen, die de wind die natte lucht vanuit de Tasman zee komt tegenhoudt. Dus de westkust is nat, erg nat, en de oostkust is een stuk minder nat. Maar ontopic: Wanaka. Kort stop voor shoppen en 1 1/2 uur stop bij de “Puzzle world”. (Dat is een groot complex net buiten Wanaka
Met een groot doolhof buiten (pittig!) schuin gebouwde kamers ( rare ervaring, word je dus erg misselijk van en heel veel visuele grapjes en puzzeltjes in soorten en maten. Joy! Daarna door naar een van de Bungy sites van AJ Hackett, die bungyjumpen op deze plek heeft uitgevonden. Leuk om te kijken maar ik hoef zelf niet zo nodig….Je kan hier in Queenstown allerlei Bungy dingen doen, straks meer, nu ga ik eerst eten.

In afwachting van het vertrek van de Stray-bus en beetje gelummelt, geshopt en een “woodcarving” gemaakt. (dubbele krakeling vorm) met als resultaat 3 sneeën in mijn vingers. Maar het is wel leuk geworden.

Om 5 uur zijn we vertrokken richting Haast, praktisch zonder stops maar wel door bijzonder mooi landschap. Stukjes kust, grote rotspartijen en bergen. En dat alles onderweg naar een kamp midden in het niets, nabij haast. Daarom maar niet
ook hier van de bus af stappen. We zijn inmiddels allemaal wel toe aan een beetje bewoonde wereld.

Een wat minder langdurige maar ook erg coole track, niet zo de heuvels in maar min of meer vlak met als einddoel een schilderachtig meertje, waar
We een paar uurtjes lekker hebben doorgebracht op een omgevallen boom aan de oever. Erg lekker na al dat wandelen. Het water was net als alle watertjes hier zo helder als glas. Er zwom rondom onze boomstronk een joekel van een vis, een soort aal (de foto daarvan is gelukt) We hebben het beest nog gevoerd en geprobeerd te vangen. Niet gelukt, maar wel een leuk tijdverdrijf. De wandeling terug is daarna wel even doorbijten, maar het prachtige ongerepte oerwoud maakt het meer dan de moeite waard. Schilderachtig is het woord.
’s Avonds hebben we voor het eerst in tijden weer eens úit gegeten. Heerlijke Beef Nacho’s in het Cheeky Kea* Cafe

* De Kea is een brutale bergpapegaai soort. De enige echte berg papegaai, uniek in de wereld. Staat bekend om intelligentie en vernietigende kracht op verlaten auto’s , tenten en andere losse spullen. “Als een kudde stieren” was de omschrijving. Dit komt doordat ze zich vervelen als ze gevoerd worden ipv zelf zoeken.

s’Avonds hebben we een wandelingetje gemaakt door het bos nabij het dorp om de “glow worm” te zien. Sprookjesachtig mooi een bos vol met die beestjes. We zijn onderweg nog een echte Possum tegengekomen, ik hoop dat die foto gelukt is. Zou erg vet zijn. Verder werden we gevolgd door een Poessum, een lokaal zwerfkatje. Leuk beestje.

Stralend weer vandaag. We moesten toch maar weer eens serieus wandelen, en dat is gelukt: 7 uur was het totaal heen en terug naar “Roberts Point”, een prachtig uitzichtspunt aan de linkerflank van de gletsjer. Maar voordat je daar bent…4 uur door regenwoud ( foto, foto ), over hangbruggen (foto), watertjes en riviertjes doorwaden/overspringen, langs watervallen trekken, over erg veel rotsen klauteren (foto), kleine en grote, soms echt flink klimmen over in vroeger tijden door de gletsjer uitgesleten kale rotsen. Maar de beloning was ernaar, het uitzcht was echt prachtig. (foto, foto)Erg mooie track al met al, de foto’s zullen dat vast beter laten zien dan dit verhaaltje. We hebben vlak voor het eind nog serieus overwogen om terug te gaan i.v.m. de tijd, omdat we pas relatief laat begonnen was het toen al 4 uur en om nou in het donker terug te moeten is echt niet leuk. Uiteindelijk viel het mee, de terugweg bergaf ging sneller dan we hadden gedacht. Wel erg zwaar voor knieen en enkels. Ach, dat komt vast weer goed met een dagje rust.

P.S. Het landschap hier, met al dat groen, de rotsen en de creatief aangelegde paadjes, bruggetjes en trappetjes is net een scene uit een van de eilanden in het spel Myst.

Nog maar een dagje in Montrose Backpackers’ bijkomen van gisteren en straks misschien een trackje lopen. Maar nu eerst naar de supermarkt voor brood.

Net terug van de supermarkt. Ik heb ook maar weer fotorolletjes gekocht zodat ik weer vooruit kan. Nadeel is dat ik nu heel hard door mijn cash heen ga. Gaat erg hard, er is 60$ waarvan ik niet eens weet waarheen. Ingeving van Darja: ik heb de kamer voor Marek en Fien voorgeschoten.