`s Ochtends van taupo naar Whakapapa gereden met de bus en rond 12.30 stonden we klaar aan het begin van wat bekend staat als “New Zealands Finest walk”, de Tongariro Crossing. Achter ons ligt het laagland rond Lake Taupo en voor ons een serie vulkanen. Ik zal tzt het info foldertje maar opzoeken en inplakken, dat scheelt mij nu het opzoeken van een hele serie Maori namen.
Legenda:
4: Mangatepopo Valley from the Saddle
5: The cone of Ngaruhoe from the Saddle
6: South Crater from Ngaruhoe
7: Inside Red Crater
8: The dyke in Red Crater
9: The northern craters of Tongariro from Red Crater
10: The Emerald Lakes
11: Trampers at Emerald Lakes
12: The southern craters of Tongariro from Blue Lake
De hele track met uitgebreide kaart van begin tot eind staat hier
De walk begint met een tamelijk uitputtende klim naar de rand van de South krater, zeker zo`n 500 meter steil omhoog. Pittig, maar wel belonend want we zien prachtige views van de vulkanen en van het lagere land naar achteren. De begroeiing onderweg veranderd van heide-achtig nar velden kale zwarte lava-rotsen en daarna meer losse rotsen in mulle grauwe vulkaan as. De Southkrater bied dann a 1.5 uur een moment van rust (het is daar al redelijk koud ook) in de vorm van een vlak stuk, over de bodem van de krater. Maar daarna komt al meteen de volgende klim, over de rand van Southkrater naar de tot van de Red krater op 1880 meter. Hier is het uitzicht zo cool…dat ga ik niet eens proberen te beschrijven , bekijk de foto`s maar!
Naar het vervolg van het pad kijkend zien we zo?n 200 meter lager de “Emerald lakes”, 3 meren met een onwaarschijnlijke kleur blauw/groen (Emerald?) door de mineralen uit de vulkanische bodem. Hier op de top is het tamelijk koud, zekr in vergelijking met benenden maar de aarde voelt heet aan. Er kringeld hier en daar stoom en rook uit de grond omhoog, de zwafel geur is af en toe tamelijk verstikkend. Het is niet moeijlijk te bedenken waarom Peter Jackson juist deze berg als “Mount Doom” in LOTR heeft gekozen. De wandeling daalt hierna tamelijk snel verder naar Blue Lake, en wat groter krater meer en dan nog verder, kronkelend langs de helling van deze vulkaan naar benenden. Langzaam komt er weer begroeiing, eerst sub-alpine, dan een verdwaalt boompje en het laatste uur lopen we door dicht regenwoud met overal kabbelende beekjes. Om 17.30 bereiken we het eindpunt, het is dan al flink schemerig. We hebben de walk sneller gedaan dan de 7 a 8 uur die ervoor staat, en dat is maar goed ook. Moe maar voldaan stappen we in de bus en rijden naar ons hostel. Onderweg kunnen we nog een prachtige zonsondergang bewonderen. De bergen kleuren diep rood en de wolken probere nog roder over te komen.
Helaas geen foto van gemaakt : (
