Author: thomas

1 uur bus, 1/2 uur wachten, 5 min bus, 15 min Jetboat (wil wel met 600 PK) 5 min bus en hoeps: Je staat iets voorbij Glenorchy, op het Greenstone roadend, 78 KM van Queenstown. De bus rijd weg en komt op woensdag om 2 PM ons weer ophalen. En dan: Lopen. Van 10.00 tot 15.15 tijgeren we de heuvel op, de greenstone vallei in. Wat een gaaf landschap hier! ( foto ) Het is net Zwitserland in het klein. Compleet met alpenweides en koeien. Prachtige wandeling, goed te doen, zo af en toe door dichte “beech forests” (kijk voor beschrijving daarvan hier)

Hier groeit “mountain beech” ( er zijn 30 soorten volgens de folder) , erg mooi en de grond is bedekt met varens (waar er meer dan 80 soorten van zijn)
Dan daarna weer een stuk door de vlakte van de vallei, waar native mossen en dergelijke groeien. Dan weer een stuk heel drassig (tot de enkels…) grasland, en het riviertje slingert zich door een spectaculaire gorge zo af en toe. Heerlijk dus, lekker op tijd bij de hut ook zodat we welverdiende thee kunnen genieten samen met de enige 2 andere gasten, een wat ouder engels echtpaar en de D.O.C. officer Deane. Deane is bijzonder vriendelijk en heeft ons van alles verteld over de natuur hier en over de historie van deze trail. We gaan vrijwel direct na het eten slapen ( wat moet je hier anders) dus om 9 uur liggen we erin. P.S. Zie de foto’s voor een beeld van onze maaltijd. Het bestaat uit rijst met een “beef”sausje en bonen.

Het is nu 14-3 en ik zit alweer terug in Queenstown na een prachtige track. Ik heb dus flink wat schrijven voor de boeg. Ik loop 7 dagen achter. En dan nu maar hopen dat ik geen interessante/leuke/spannende details vergeet.

Oeps, ik ben mijn pinpas kwijtgeraakt ergens tussen hier en Franz Jozef…best naar, levert toch even de nodige stress. Uiteindelijk vrij soepel opgelost. Ik heb nog 2 pinpassen, de SNS bank pas heeft genoeg saldo om de reis door te komen. Leve de telecommunicatie die het oplossen van dit soort dingen oplossen wel een stuk makkelijker maakt. Marla (mijn moeder) is zo vriendelijk geweest mijn verloren pas te blokkeren. Toch blijft het een boel gedoe. Als we het dan toch over problemen hebben, mijn longen protesteren nog over het hostel in Frans Jozef (10 man, 1 kamer, 1 raampje open) en dus ben ik nu benauwd. Het gaat al wat beter mat het zou een probleem kunnen worden als we de komende dagen gaan klimmen in de bergen. En dat zou niet leuk zijn als je op 2 dagen lopen van de dichtst bijzijnde autoweg, laat staan een dorpje.

Maar goed, we hebben met z’n allen het D.O.C. kantoor overvallen (soort VVV kantoor, DOC staat voor “Department of Conservation”, in Maori taal “Te Papa Atawhai”) en na lang wikken en wegen, overleg en bijna ruzie besloten tot een 4 daagse track, de Greenstone valley omhoog en de Caples valley naar beneden. (Voor een aardige serie foto’s: Hier
Het hoogste punt op deze tracks is McKellar saddle, op ±1000 meter hoogte.
De greenstone is een easy/medium track, Caples is medium/hard. Mijn interpretatie van deze indeling:

-Slecht begaanbaar, maar zichtbaar pad: Easy.

-Geen of nauwelijks zichtbaar pad, onbegaanbaar door rotsen en wortels: medium

-Gewoon pure jungle: hard

Na dat we deze keuze gemaakt hadden hebben we nog flink eten ingekocht voor onderweg.: 2 zakken pinda’s met rozijnen, 8 muesli bars, 1 kilo rijst + 2x sausje, 3 broden, we hadden nog 2 pakken Weetbix, 2 grote chocoladerepen, wat fruit, 1x Spaghetti + saus, 1x Mie, 2x soepzakje en zo nog wat grut. We zullen niet verhongeren!

Poeh, weer een boel gedaan vandaag. En het is pas 18.00. Vanochtend vroeg op, om 8 uur op de bus. Naast wat korte stops reden we hoofdzakelijk erg snel door naar Wanaka, door een steeds kaler en droger landschap. Bomen zijn hier een stuk zeldzamer, en regen trouwens ook. In FJ regent het 8000mm per jaar, waarvan zo’n 30 meter sneeuwvormig. Hier is het droog. Dat komt door de bergen, die de wind die natte lucht vanuit de Tasman zee komt tegenhoudt. Dus de westkust is nat, erg nat, en de oostkust is een stuk minder nat. Maar ontopic: Wanaka. Kort stop voor shoppen en 1 1/2 uur stop bij de “Puzzle world”. (Dat is een groot complex net buiten Wanaka
Met een groot doolhof buiten (pittig!) schuin gebouwde kamers ( rare ervaring, word je dus erg misselijk van en heel veel visuele grapjes en puzzeltjes in soorten en maten. Joy! Daarna door naar een van de Bungy sites van AJ Hackett, die bungyjumpen op deze plek heeft uitgevonden. Leuk om te kijken maar ik hoef zelf niet zo nodig….Je kan hier in Queenstown allerlei Bungy dingen doen, straks meer, nu ga ik eerst eten.

In afwachting van het vertrek van de Stray-bus en beetje gelummelt, geshopt en een “woodcarving” gemaakt. (dubbele krakeling vorm) met als resultaat 3 sneeën in mijn vingers. Maar het is wel leuk geworden.

Om 5 uur zijn we vertrokken richting Haast, praktisch zonder stops maar wel door bijzonder mooi landschap. Stukjes kust, grote rotspartijen en bergen. En dat alles onderweg naar een kamp midden in het niets, nabij haast. Daarom maar niet
ook hier van de bus af stappen. We zijn inmiddels allemaal wel toe aan een beetje bewoonde wereld.

Een wat minder langdurige maar ook erg coole track, niet zo de heuvels in maar min of meer vlak met als einddoel een schilderachtig meertje, waar
We een paar uurtjes lekker hebben doorgebracht op een omgevallen boom aan de oever. Erg lekker na al dat wandelen. Het water was net als alle watertjes hier zo helder als glas. Er zwom rondom onze boomstronk een joekel van een vis, een soort aal (de foto daarvan is gelukt) We hebben het beest nog gevoerd en geprobeerd te vangen. Niet gelukt, maar wel een leuk tijdverdrijf. De wandeling terug is daarna wel even doorbijten, maar het prachtige ongerepte oerwoud maakt het meer dan de moeite waard. Schilderachtig is het woord.
’s Avonds hebben we voor het eerst in tijden weer eens úit gegeten. Heerlijke Beef Nacho’s in het Cheeky Kea* Cafe

* De Kea is een brutale bergpapegaai soort. De enige echte berg papegaai, uniek in de wereld. Staat bekend om intelligentie en vernietigende kracht op verlaten auto’s , tenten en andere losse spullen. “Als een kudde stieren” was de omschrijving. Dit komt doordat ze zich vervelen als ze gevoerd worden ipv zelf zoeken.

s’Avonds hebben we een wandelingetje gemaakt door het bos nabij het dorp om de “glow worm” te zien. Sprookjesachtig mooi een bos vol met die beestjes. We zijn onderweg nog een echte Possum tegengekomen, ik hoop dat die foto gelukt is. Zou erg vet zijn. Verder werden we gevolgd door een Poessum, een lokaal zwerfkatje. Leuk beestje.

Stralend weer vandaag. We moesten toch maar weer eens serieus wandelen, en dat is gelukt: 7 uur was het totaal heen en terug naar “Roberts Point”, een prachtig uitzichtspunt aan de linkerflank van de gletsjer. Maar voordat je daar bent…4 uur door regenwoud ( foto, foto ), over hangbruggen (foto), watertjes en riviertjes doorwaden/overspringen, langs watervallen trekken, over erg veel rotsen klauteren (foto), kleine en grote, soms echt flink klimmen over in vroeger tijden door de gletsjer uitgesleten kale rotsen. Maar de beloning was ernaar, het uitzcht was echt prachtig. (foto, foto)Erg mooie track al met al, de foto’s zullen dat vast beter laten zien dan dit verhaaltje. We hebben vlak voor het eind nog serieus overwogen om terug te gaan i.v.m. de tijd, omdat we pas relatief laat begonnen was het toen al 4 uur en om nou in het donker terug te moeten is echt niet leuk. Uiteindelijk viel het mee, de terugweg bergaf ging sneller dan we hadden gedacht. Wel erg zwaar voor knieen en enkels. Ach, dat komt vast weer goed met een dagje rust.

P.S. Het landschap hier, met al dat groen, de rotsen en de creatief aangelegde paadjes, bruggetjes en trappetjes is net een scene uit een van de eilanden in het spel Myst.

Nog maar een dagje in Montrose Backpackers’ bijkomen van gisteren en straks misschien een trackje lopen. Maar nu eerst naar de supermarkt voor brood.

Net terug van de supermarkt. Ik heb ook maar weer fotorolletjes gekocht zodat ik weer vooruit kan. Nadeel is dat ik nu heel hard door mijn cash heen ga. Gaat erg hard, er is 60$ waarvan ik niet eens weet waarheen. Ingeving van Darja: ik heb de kamer voor Marek en Fien voorgeschoten.

Nat. Erg nat. En erg koud ook. Maar wel erg mooie dingen kunnen zien. ’s Ochtends vroeg op (6.45) en om 8.20 stonden we, in regenpak want regenen kan het hier, in het kantoortje van FJ Guides. We krijgen daar wollen sokken en bergschoenen uit het jaar nul om de gletsjer mee te bedwingen. Wel een stuk minder comfi dan mijn eigen meindls. En ook een stuk minder waterdicht zoals later zou blijken. Om 10 uur ongeveer stonden we naast de bus op het parkeerterrein bij de gletsjer. Vanaf daar is het dan zo’n 40 minuten hobbelen over rotsen, watertjes en nog meer rotsen tot aan de aan de voet van de gletsjer. Maar met prachtig uitzicht op de gletsjer zelf en de daaromheen liggende heuvels, bergen en watervalletjes. Zie ook deze foto:

.
Bij het begin van het ijs aangekomen moesten we onze stijgijzers onderbinden en begon een meer dan 5 uur durende tocht over het ijs.
Door helblauwe grotten, door 10 meter diepe geulen, langs ijsschotsen en gletsjerspleten. Erg mooi. Alleen jammer dat het de hele dag bleef regenen, zodat alles uiteindelijk door en door nat en koud werd. En 4 blaren opgelopen door die k*t schoenen. Maar we zijn wel een ervaring rijker. Nu maar hopen dat de foto’s gelukt zijn!

foto

foto

Drukke dag geweest vandaag. Vanochtend in Barrytown eindelijk de kans gekregen om de eigenaar te spreken van de diverse automobielen, tractors en shovels die op het veldje hier tegenover de pub staan. (Zie foto) Erg vriendelijke man ook en wat een kleurrijke figuur. In de loods naast dit veldje, waar ik hem aantrof, bleek nog veel meer moois te staan. Middenin een perfecte Land Rover Series 1 die eruit zag alsof hij in 1950 daar zo geparkeerd is na een werkdag en daarna wel is onderhouden maar niet werd gebruikt. In tegenstelling tot die indruk vertelde de trotse iegenaar ( die zeker rond de 80 was) hem nog regelmatig te gebruiken. En hijhad een 2de complete landrover in onderdelen liggen. Hij was net de laatste hand aan het leggen aan de revisie van een Ford falcon motor uit een bootje en ging beginnen met het blok van de Ford Anglia die (te zien op de foto) al eerder mijn aandacht had getrokken. Verder vertelde hij dat hij zijn geld verdiende als “gold prospector”, met het verzamelen van goud uit het zandstrand. Hij gaf Darja en mij daarbij een demonstratie van zin filter-apparaat en showde daarbij zijn voorraad kwik. En fles van zo’n halve liter, wat dus zeker 10 kilo weegt. (Meer dan genoeg om heel Barrytown te laten overlijden aan kwikdamp als je het zou laten vallen) Machtig zo’n man in het wild.

Soms heb je van die dagen dat het ineens ritselt van de moie automobielen en vandaag was er zo een. Vlakbij greymouth, kwam er over een gecombineerde auto/spoor brug (inderdaad ja) ons een prachtige vooroorlogse Bentley tegemoet…en nog een…en nog een. In Greymouth zelf hebben we vervolgens flink geshopt, zodat we de komende 5 dagen in FJ tenminste niet zonder zouden zitten. (FJ is namelijk volgens onze chauffeur Scotty nauwelijks groter dan barrytown) Daarna een stop in Hotu…dinges “The Jade capital of the World”. Nou moet ik zeggen dat de jade niet half zo interesant was als de serie vooroorlogse Bentleys voor de deur. Wat een groep. Het bleek dat de “bentley Drivers Club” een New Zealand tour aan het rijden was van 15-2 tot 29-3..wie weet komen we ze nog eens tegen. Ik heb er in ieder geval een paar fotos van:

Een

Twee

Wowie . De jade fabriek/atelier was trouwens ook best leuk hoor…

Na een lunch break in Ross, een goldminers city in authentieke staat, kwamen we om 5 uur aan in FJ waar we eerst nog even een korte wandeling naar een uitzichtspunt bij de Glacier hebben gemaakt. De “hike” voor morgen daarna maar geboekt en ingeckecked bij dit hostel. Wat een dag. Oh ja, er staan hier om de hoek ook nog 4 Austin 7’s op de stoep, die ook een NZ tour doen. Nu ga ik slapen (hard aan toe echt, hoofdpijn komt op) om morgen fit de Glacier te bedwingen.